“Dedi, “bir imkanlı adam var, ailə albomu çıxartdırmaq istəyir, fotoşəkillərin altına maraqlı sözlər yazmaq lazımdır, bacararsan?””
Mənim evim 2011-ci il idi. İllərcə kirayələrdə süründükdən sonra Xırdalanda, sotyarım torpağın içində üfürsən divarları uçulacaq bir ev aldım: yarı borc, yarı da kreditlə, dostların, doğmaların irili-xırdalı, maddi və mənəvi dəstəyi ilə... Ev demək yekə çıxır, incəli dili ilə "əl damı" desək, daha doğru olardı. Əslində, yaşanılacaq halda deyildi, tavanı elə bil it ağzından çıxmışdı, dəlmə-deşikdi, ordan-burdan gah gün işığı düşürdü, gah da yağış damlayırdı. "Pol"u daha betər – bir hissəsi çürümüşdü, üstündə ehtiyatla gəzirdik ki, qopub düşməsin. Ev polis idarəsi ilə qəbristanlıq arasındaydı, zarafatla deyirdim ki, elə yer seçmişəm, həm şərləyib tutsalar əziyyət çəkməsinlər, həm də vurub öldürsələr, basdırmağa rahat olsun... 7 ilə yaxın evin borclarını ödədim. Necə ödədim, deyiləsi deyil... Eyni vaxtda bir neçə yerə işləyirdim: kiminə kitab redaktə edirdim, kiminə kitab çevirirdim, müxtəlif saytlara, qəzetlərə ya müəllif yazısı göndərirdim, ya da onların göndərdikləri yazıların böyür-başını düzəldirdim, hətta ibtidai siniflər üçün sifarişlə testlər hazırlayırdım. Günüm 2 hissəyə ayrılırdı: axşam saat 10-dan səhər saat 4-5-dək işləyir, sonra bir neçə saat yatır, saat 9-10-dan sonra yenidən işə başlayırdım, bir də axşam 7-8-dək... Bəzi media orqanları "Azadlıq" qəzetindəki yazılarıma görə qabırğama dişinin dibindən çıxanı döşəyirdi, iddia edirdilər ki, guya bu yazılara görə hardansa maliyyələşirəm. Mənsə ayda bir-iki yol komik məbləğdə qonorar alırdım, onun da başına həmin qonorarın dalınca getdiyim "Azərbaycan" nəşriyyatının 1-ci mərtəbəsindəki yeməkxanada "daş salırdım". Hətta əksər vaxtlarda məlum olurdu ki, aldığım qonorara sosiska düşəndə araq düşmür, araq düşəndə isə sosiska... "Köhnə", təcrübəli jurnalistlər bu yazdığımı daha yaxşı anlayacaqlar: mütəmadi şəkildə "maraqlı", əndrabadi təkliflər gəlirdi – filan şeyi "Azadlıq"da ver, filan yazının əksinə filan şey yaz, ardınca da hansısa "xətir-hörmət" eyhamı, işarəsi... Ölüb-yerə girirdim, fikirləşirdim ki, gör e, indiyədək bunu necə tanımamışam; axırda da ya belə adamlarla yerli-dibli əlaqəni kəsirdim, ya da xətiri çox əziz idisə xəbərdarlıq edirdim: "Bir daha səndən bunu eşitməyim". Halbuki, həmin vaxt hətta bərbərə belə borcum olardı. Bəlkə, güləcəksiniz, bəlkə, ələ salacaqsınız, bəlkə, inanmayacaqsınız, ancaq bu... doğrudan da yaşanıb! Heç yadımdan çıxmaz, bir dəfə evin damından içəri selləmə yağış tökülürdü, redaksiyaya gedib xahiş elədim ki, illərlə yığılmış qonorarın bir hissəsini versinlər, "krışanı" düzəltdirim; cüzi xərc idi, ancaq məlum oldu o da yoxdu, olsa, qəzet mətbəəyə borcunu ödəyər. Kor-peşman halda nə edəcəyimi düşünərkən (heç vaxt unutmaram, hətta son çarə kimi yağışın damdığı yerə qoymaq üçün iri bir qazan almışdım) bir dost zəng elədi, dedi, "bir imkanlı adam var, ailə albomu çıxartdırmaq istəyir, fotoşəkillərin altına maraqlı sözlər yazmaq lazımdır, bacararsan?". Vəziyyət elə idi ki, tərəddüdsüz şəkildə "niyə bacarmıram" dedim və... yazdım. Dam düzəldi. Sevincimin həddi-hüdudu yox idi! Yaxşı bir şeirə, hekayəyə sevinməli olan adam görün nəyə sevinirdi! Evə yağış tökülmədiyinə! Ancaq mən həqiqətən də sevinirdim, çünki düşündüklərimi, fikirlərimi yazmağı yenə də nəyəsə qurban verməmişdim... Elnur Astanbəyli