Sevdiyi qızın adını tualetə yazanlar...
Şəmkirdə oğlanlar hansısa parkın, ya da iaşə müəssisəsinin ətrafına düzülmüş beton daşların üzərinə sevdikləri qızların adlarını yazıblar. Orta yaşlı, boylu-buxunlu, pəhləvan cüssəli bir kişi gənclərin bu hərəkətindən bərk hiddətlənib. Mən o adamı görməmişəm, yaxından-uzaqdan tanışlığım yoxdur. Amma çəkdiyi videonu gördüm. Hiddətləndiyini də oradan bildim. Kişi oğlanların bu hərəkətini tərbiyəsizlik adlandırır. Bununla da ürəyi soyumadığı üçün onları quru yuyub yaş sərir. Amma yenə qəzəbi səngimir. Fikrini emosional tərzdə tamamlayır, hətta axırda nöqtə yerinə nida qoyur: "Sizin boyunuzu yerə soxum!" Bu görüntülər məni orta məktəbdə oxuduğum illərə apardı. Belə hərəkətlər o vaxt da dəbdə idi. Yeniyetmə oğlanların çoxu sevdiyi qızın adını daşa, divara, hətta sıldırım qayalara həkk edirdilər. Kənd klubunun divarında, işıq dirəyində, qollu-budaqlı çinar ağacının gövdəsində də qız adlarına rast gəlmək mümkün idi. Bəzi kütbetyin oğlanlar isə sevdiyi qızların ismini məktəb tualetinin divarlarına yazırdılar. Qızın qardaşından, yaxın qohumlarından qorxduqları üçün bəzən onun adını tam yazmırdılar, ancaq baş hərfini qeyd etməklə kifayətlənirdilər. Məsələn, "S". Bu, sonradan onlara xoruzlanmaq üçün əsas veriridi: "Kənddə təkcə sənin bacının adı S ilə başlayır?" Demək istədiyim odur ki, bu hərəkətinə görə onları çox da qınamayaq. Onlar sevdikləri qızın adını məktəb tualetinin divarlarına yazan kişilərin övladlarıdır... Yox, demək istədiklərimin hamısını deyə bilmədim. Onsuz da indiki yeniyetmə və gənclərin çoxu köşə yazısı oxumur. Söhbət öz aramızda qalacağı üçün gəlin səmimi olaq. Guya biz onlardan çox qabağa getmişik? Bəlkə xərçəngin müalicəsində inqilabi yenilik etmişik? Yoxsa, hansısa kəşfimiz Nobel mükafatına layiq görülüb? Bəlkə hava hücumundan müdafiə sistemlərini biz ixtira etmişik? Kimin həvəsi varsa, gedib araşdırsın: Daşların üstünə sevdiyi qızın adını yazdığı üçün qınanan gənclərdən neçəsi klubun, kitabxananın, kinoteatrın yolunu tanıyır? Orta məktəbdə oxuyanda ataları neçə dəfə onların valideyn iclasında iştirak edib? O uşaqlar formalaşma dövrünə qədəm qoyanda neçə dəfə kinoteatra gediblər? Neçə dəfə valideynləri onları kitab mağazasına aparıb? Gəlin özümüzü aldatmayaq: Biz kafedə xaşın yanında sarımsaq davası edəndə uşaqlarımız da küçədə bir-biri ilə dalaşır. Biz çayxanada rəngi bozarmış masanın üstünə domino daşlarını çırpanda onlar da həyət-bacadakı daşları bir-birinin başına çırpır. Biz dostlarımızla saatlarla nərd oynayanda onlar da öz tay-tuşları ilə heç bir intellekt tələb etməyən mənasız oyunlar oynayırlar... Bazar günüdür, dərinə gedib bir-birimizin qanını qaraltmayaq. Amma uşaqlarımızın da qanını qaraltmayaq. Nə əkmişiksə, onu da biçirik... Seymur VERDİZADƏ